Ministerstwo spraw obcych
https://bb-i.blog/2023/10/07/ksiazka/
"W poprzednim blogu cytowałem fragmenty z książki Ministerstwo spraw obcych Krzysztofa Balińskiego. Została ona wydana w 2019 roku przez wydawnictwo Capital sp. z o.o. Poświęcona jest ona stosunkom polsko-żydowskim. Książka liczy sobie 520 stron formatu C5 (162×229), a więc większego niż standardowy format A5 (148×210). Drobny druk i rzadkie akapity nie ułatwiają czytania. Nie wiadomo też w jakim nakładzie została wydana, co obecnie jest normą. Zawiera jednak bardzo dużo informacji o Żydach, metodach ich działania – informacji, których często próżno szukać gdzie indziej. Można wręcz powiedzieć, że informacji demaskujących ich. A jednak została wydana i jak można się domyślać przez samych Żydów.
Wikipedia tak o nim pisze:
Krzysztof Andrzej Baliński (ur. 9 czerwca 1947 w Będzinie) – polski dyplomata i politolog specjalizujący się w problematyce krajów arabskich. Ambasador Polski w Syrii (1991–1994), z akredytacją w Jordanii (1991–1995).
Życiorys
Krzysztof Baliński urodził się w 1947 w Będzinie. Należał do młodzieżowych organizacji okresu PRL: ZMS i ZSP. Od 1970 członek PZPR. W 1971 ukończył studia na Wydziale Filologicznym UJ (kierunek filologia orientalna). Później odbył staż asystencki w Katedrze Orientalistyki UJ i studia podyplomowe w Institut d’Etudes Politiques w Paryżu w latach 1978–1979. Studiował także w Damaszku.
W latach 1973–1975 pracował jako tłumacz w Ambasadzie PRL w Damaszku. W latach 1983–1987 pracował w Ambasadzie PRL w Trypolisie. W latach 1988–1991 był naczelnikiem Wydziału Bliskiego Wschodu i Północnej Afryki w Departamencie II i Departamencie Azji, Afryki, Ameryki Łacińskiej i Oceanii. W latach 1991–1994 był ambasadorem nadzwyczajnym i pełnomocnikiem RP w Syrii i Jordanii. W 2001 uzyskał I stopień służbowy urzędnika Służby Cywilnej. W latach 2009–2012 był naczelnikiem Wydziału w Centrum Operacyjnym.
Krzysztof Baliński jest członkiem Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego. Posiadał uprawnienia tłumacza przysięgłego języka arabskiego. Autor publikacji poświęconych problematyce międzynarodowej i polskiej dyplomacji zamieszczanych m.in. w tygodnikach Nasza Polska, Tygodnik Solidarność i Głos. Od 2012 stały współpracownik Warszawskiej Gazety i Polski Niepodległej.
xxx
Poniżej parę wybranych wycinkowo fragmentów z tej książki:
Regułą stało się, że gdy PiS lub raczej prezes partii, natrafia w kontekście afer na przedstawiciela pewnej mniejszości narodowej, jego radykalizm słabnie, a pochodzenie aferzysty staje się okolicznością łagodzącą i usprawiedliwia nawet największe świństwa. Przykładem bariery etnicznej, na którą PiS natrafił przy rozliczaniu afer i aferzystów jest Amber Gold i GetBack. Głowni bohaterowie afery GetBack mają dziwne powiązania z Izraelem. Za akrobacjami finansowymi Amber Gold, a konkretnie OLT, stali Ihor Kołomojski i Wadim Rabinowicz, oligarchowie z Ukrainy (i obywatele Izraela), a przekręt miał być narzędziem służącym do przejęcia LOT-u. Przy czym Kołomojski to wyznawca i główny sponsor sekty Chabad-Lubawicz na Ukrainie, z którą powiązani są prezydent i premier rządu polskiego. Przypomnijmy też, że na liście Macierewicza zabrakło Geremka, że PiS umieścił akta rezydentury SB w Paryżu w zbiorze zastrzeżonym, i że cała akcja lustracyjna była głównie wymierzona w ludzi o poglądach narodowo-katolickich, a Lech Kaczyński we wrześniu 2006 r., podczas wizyty w Tel Awiwie udostępnił archiwa IPN Izraelowi.
À propos KOR – jego pomysłodawcą i patronem był mason Jan Józef Lipski, prezes założonego w 1955 r. Klubu Krzywego Koła, z którego wyrósł KOR. Ale Lipski to także jeden z mentorów i wychowawców braci Kaczyńskich. Bywał częstym gościem w ich domu.
Gdy w 1976 r. powstał KOR, okazało się, że jego członkowie są bliscy ideowo wywodzącej się z Bundu przedwojennej żydowskiej partii socjalistycznej. Adam Michnik pisał: „Marek Edelman powiedział kiedyś, że KOR to to samo, co Bund. Te same ideały, te same wartości. Dla mnie – mówił Marek – Bund i KOR to ciągłość”. Tymczasem Bundowcy żądali autonomii dla Żydów w ramach państwa polskiego.
Matkami chrzestnymi Lecha i Jarosława były siostry bliźniaczki Ludmiła i Zofia Woźnickie, Żydówki uratowane przez Polaków z getta warszawskiego, z racji koligacji z Wandą Wasilewską, i nie tylko, osoby wpływowe. Przyjaźniły się blisko z Jadwigą Kaczyńską, toteż kiedy i ona w 1949 r. powoła bliźniaki, poprosiła siostry Woźnickie, by zostały matkami chrzestnymi chłopców.
Według medialnych doniesień cichym współwłaścicielem „Art-B” był Izraelczyk Meir Bar (członkiem Rady NBP był wówczas były prezes Centralnego Banku Izraela). W rabunku mienia państwowego główną role odgrywali zatem ludzie służb specjalnych Izraela, a sama nazwa przedsięwzięcia to nie skrót od „Artyści Biznesu”, lecz od nazwiska współwłaściciela firmy, agenta Mosadu Artura Birmana.
Stan wojenny nie był niczym innym jak czasem na przygotowanie powrotu stalinowskiej żydokomuny do władzy. Dowód na to stanowi przebieg tzw. „transformacji ustrojowej”, od rozmów SB w ośrodkach internowania poprzez Magdalenkę po „okrągły stół”. Dowodem są także ludzie wyznaczający kierunek „transformacji” w Polsce – w latach 1945-47 decydował o tym „triumwirat” Berman, Minc, Zambrowski (przy wykorzystaniu agenta NKWD Bieruta), w 1989 r. decydował triumwirat Geremek, Kuroń, Michnik (przy wykorzystaniu agenta Sorosa Leszka Balcerowicza). A co Mazowiecki miał na myśli nawołując do „grubej kreski”, jeśli nie odkreślenie przeszłości PRL-owskiej żydokomuny?
Uchwałą Kominternu funkcjonariusze aparatu partyjnego Komunistycznej Partii Polski przerzuceni zostali za granicę. Ich najważniejszym skupiskiem stała się Francja. Jedną z poważnych akcji, przeprowadzoną tam przez komunistów z Polski pod nadzorem NKWD był przerzut materiałów propagandowych i kampanie dążące do skompromitowania w oczach Francuzów środowisk polonijnych, m.in. poprzez zarzucanie im związków z „reakcyjnym antysemickim podziemiem” w kraju. 45 procent bojowców Brygady Międzynarodowej z Polski, która walczyła w Hiszpanii, było Żydami.
Doszło przy tym do innej bezprecedensowej sytuacji. Jeden po drugim ministrem spraw zagranicznych zostaje dwóch potomków funkcjonariuszy KPP (i oficerów zbrodniczej Informacji Wojskowej) – Cimoszewicz i Meller. W jakim innym kraju możliwa byłaby tak żelazna logika postępowania, precyzja w obsadzie kluczowego stanowiska?
Wszystkie ciągnące się od 1917 r. rewolucje, w tym oczywiście rewolucja bolszewicka, miały naturę żydowską. Kolejny przykład to krótkotrwałe rządy bolszewickie ustanowione w 1919 r. w Bawarii i na Węgrzech. W tym czasie ruch komunistyczny w Niemczech kierowany był przez Ligę Spartakusa pod przewodnictwem Róży Luksemburg i Karla Liebknechta. Wojną domową w Hiszpanii sterowali rosyjscy emisariusze, przeważnie żydowskiego pochodzenia.
Bez ideologów, polityków i filozofów pochodzenia żydowskiego trudno jest sobie wyobrazić takie wydarzenia jak rewolucja seksualna 1968 roku. Virginie Linhard, córka lidera francuskich maoistów pisała: „Maj ’68 był stymulowany i kierowany przez Żydów”. Przekonanie, że w awangardzie szkodliwych ideologii, których celem jest zniszczenie zachodniej cywilizacji harcują osoby pochodzenia żydowskiego wzmacnia postać prekursorki gender Judith Butler, amerykańskiej Żydówki z rodzin przybyłych do USA z Rosji i Węgier. Koncepcje Butler dotyczące legalizacji zoofilii, kazirodztwa i pedofilii, promowania zachowań homoseksualnych, traktowania prostytucji jako normalnej działalności gospodarczej oparte są na Szkole Frankfurckiej i psychoanalizie Freuda.
Odsłoną radykalizmu i myślenia wywrotowego był także libertarianizm, czyli tzw. prawicowy rewolucjonizm. W tej kolejnej próbie obalenia cywilizacji łacińskiej, uderzającej we wspólnotowy wymiar życia społecznego, postulującej utopijny ideał życia bez instytucji państwa, rolę zasadniczą odegrały przesycone rewolucyjnym myśleniem publikacje trzech postaci narodowości żydowskiej: Ludwiga von Mises, Ayn Rand, Murraya Rothbarda. I wreszcie współczesny przykład Sorosa, znanego z wielkiej wyrozumiałości dla komunistów.
x
Konstatacja, że wszystkie rewolucje, rewolty i ruchy wywrotowe miały naturę żydowską lub były przeważnie kierowane przez emisariuszy żydowskiego pochodzenia, odnosi się w całości do Afrykańskiego Kongresu Narodowego (ANC) w Południowej Afryce, który zasadniczo był żydowskim tworem. Ludzie tacy jak Lionel Bernstein, Dennis Goldberg, Arthur Goldreich, Hazel Goldreich i James Kantor byli nieodłączną częścią tego wywrotowego ruchu, a Nelson Mandela ich marionetką. ANC działa w ścisłym sojuszu z Południowoafrykańską Partią Komunistyczną, też w dużej mierze tworem żydowskim. Dwóch liderów partii Joe Slovo i jego żona Ruth First prowadzili lub – używając współczesnej terminologii – byli oficerami prowadzącymi młodego Mandeli, wylansowali go na przywódcę ANC, wcześniej brutalnie usuwając z tego stanowiska chrześcijańskiego, umiarkowanego działacza Alberta Luthulę.
Częścią marksistowskiej ideologii wcielanej w życie przez Mandelę był obóz dla więźniów politycznych na terenie Angoli oraz torturowanie i mordowanie oponentów, w praktyce wyłącznie czarnych. ANC wymierzało swoje partyzanckie akcje także w czarnych urzędników państwowych, nauczycieli, prawników i biznesmenów, a nawet prostych chłopów, tj. każdego, kto miał inną niż marksistowska wizję południowej Afryki. Mandelę szkolono w Moskwie, ale nie tylko – partycypował w tym także Mosad.
Znany południowoafrykański sędzia Richard Goldstone pisał: „Żydzi odgrywali znaczącą rolę w jego karierze. Był nim adwokat Lazar Sidelsky, który – wbrew zwyczajom owych czasów – przyjął młodego Mandelę do pracy w swojej kancelarii w Johannesburgu”. Można tu wymienić postacie takie jak Solly Sachs i jego syn, późniejszy minister sprawiedliwości w rządzie Mandeli; Joe Slovo, późniejszy minister budownictwa mieszkaniowego; Gill Marcus, późniejszy gubernator Banku Centralnego i Artur Chaskalson, późniejszy prezes Trybunału Konstytucyjnego. Żydem był również Cyril Harris naczelny rabin RPA, którego Mandela nazywał „mój rabin”, a który w maju 1994 r., podczas uroczystej inauguracji Mandeli na stanowisko prezydenta, wygłosił poruszające orędzie. Amerykański rabin Marc Schneier w kontekście inspirującej roli, jaką Żydzi odegrali zarówno w ruchu na rzecz praw obywatelskich w Stanach Zjednoczonych jak i w walce o obalenie apartheidu w Afryce Południowej pisał: „żadna grupa społeczna nie zapewniła tak wiele i tak konsekwentnego wsparcia Nelsonowi Mandeli, jak amerykańscy i południowoafrykańscy Żydzi”.
x
Finansowana przez Sorosa Helsińska Fundacja Praw Człowieka oraz Rzecznik Praw Obywatelskich Adam Bodnar organizują szkolenia dla sędziowskiej „kasty nadzwyczajnych ludzi” na temat, jak paraliżować polskie sądownictwo. Okazuje się, że warsztaty ze szkodzenia Polsce odbywają się w Muzeum Historii Żydów Polskich-Polin.
A wiedzieć trzeba, że wytrawni gracze polityczni władzy nie oddadzą, że po ’89 dwa razy wymykała się im się z rąk, i dwa razy ją odzyskali. Fenomen ten tłumaczy też koncepcja „kolejnych eszelonów”, sformułowana przez Irenę Lasotę. Zgodnie z nią władza, czyli układ, wyłania własną opozycję oraz własną prawicę, lewicę i centrum, i w razie kryzysu wysyła do walki kolejne „eszelony”. Stracony, czyli skompromitowany eszelon natychmiast zastępowany jest następnym i tak ad infinitum. Dowodem kolejne kryzysy – Październik ’56, Grudzień ’70, Czerwiec ’76, Marzec ’68, Sierpień ’80 oraz szczytowe osiągnięcie tej strategii „transformacja ustrojowa” po ’89. Czy zatem środowiska nie wywodzące się rodzinnie z kręgów stalinowskich nie były organizowane od podstaw przez agentów wpływu lub infiltrowane i zręcznie pociągane nitkami niczym marionetki.
Rasowe podziały w łonie partii już u zarania PRL pogłębiało to, że Sowieci mieli większe zaufanie do przedstawicieli mniejszości narodowych niż do Polaków. W instalowaniu polskiego komunizmu wykorzystywano doświadczenia bolszewickie z okresu rewolucji, kiedy do kierowniczych struktur ogólnorosyjskiego aparatu terroru wprowadzano przedstawicieli mniejszości narodowych w stopniu nieporównywalnym z ich liczebnością w całym społeczeństwie.
Donald Tusk wydał wojewodom tajne zarządzenie, by w trybie administracyjnym pozytywnie załatwiali prośby o przekazanie własności żydowskim spadkobiercom, którzy nie legitymują się żadnymi dokumentami. Oficjalnego potwierdzenia takiego stanu rzeczy nie ma, a służby prasowe Kancelarii Premiera zaprzeczały jego istnieniu. Wystarczy jednak prześledzić przebieg zdarzeń. W tym kontekście zaskakuje, z jaką skutecznością żydowska propaganda rozpuściła w świecie legendę o wszechobecnym bogactwie Żydów przedwojennej Polski. Skupieni wokół „biznesu Holokaustu” cwaniacy nie chcą pamiętać o najliczniejszych ofiarach – żydowskiej biedocie, wymazują z pamięci słowa Ringelbluma o niskim statusie majątkowym i społecznym większości mieszkańców getta, mówią natomiast o majątkach, których nigdy nie było i… żądają za nie odszkodowań. Jeszcze inne kłamstwo: podatki płacone przez Żydów stanowiły 40 procent dochodów budżetowych międzywojennej Polski. W rzeczywistości na trzy miliony polskich Żydów jeden milion uzależniony był od pomocy organizacji dobroczynnych, 50 procent nie było w stanie zapłacić 5 złotych komunalnego podatku, a 75 procent było sklasyfikowanych jako biedota. Będące w powszechnym użyciu określenie „żydowska szkapa” może być dobrą ilustracją tego stanu rzeczy.
Po ’89 kanonu polskiego interesu narodowego nie sformułowano nie tylko dlatego, że zabrakło woli podjęcia takiego wysiłku, ale dlatego, że nie było komu tego zrobić. Dyplomację przejęli bowiem ludzie wywodzący się z najbardziej antypolskich struktur agenturalnych Stalina, „specjaliści” od zwalczania polskiego nacjonalizmu, ludzie gruntownie pozbawieni poczucia lojalności wobec kraju, w którym żyją, formacja której związek z polskością sprowadzał się do miejsca zamieszkania, a nawet gorzej – V kolumna świadomie wchodząca w układ z obcymi na szkodę interesu Rzeczypospolitej, ludzie którzy gwarantowali nie tyle obronę polskich interesów, co bezwzględną z nimi walkę. Skutki tego odczuwamy do dzisiaj. Nie funkcjonujemy w świecie w sposób autonomiczny; nie rozróżniamy, co służy Polsce, a co zagranicy; nie wypracowaliśmy uczciwej diagnozy swego międzynarodowego otoczenia, opartej o przemyślany zespół interesów; nie uświadamiamy sobie, iż członkostwo w UE czy NATO nie jest celem samym w sobie, lecz instrumentem realizowania interesów narodowych. Nie zdaliśmy sobie też sprawy, że dotychczasową diagnozę wypracowali inni, i inne niż polskie przyświecały im cele. Pierwszym warunkiem podjęcia zadania samodzielnego zdefiniowania interesu narodowego jest suwerenność intelektualna, i to ona nakazuje, aby nie podejmować działań służących innym. Podejście charakterystyczne dla cywilizacji, którą Feliks Koneczny nazwał łacińską, postuluje, by wszelka strategia polityczna (i społeczna) oparta była o dokładne rozpoznanie rzeczywistości i w oparciu o to rozpoznanie, formułowane były cele działań.
Człowiekiem, który wyzwanie zdefiniowania polskiej racji stanu starał się podjąć był Lech Kaczyński. (…) Jego wykładnia interesu narodowego była następująca: Jest tylko jedno globalne mocarstwo; przemożny wpływ na amerykańską politykę mają Żydzi; jeśli Polska ułoży się z Żydami, zwiąże ich z Polską, to bezpieczeństwo Polski stanie się interesem żydowskim i uda się wyzwolić nasz kraj z geopolitycznego przekleństwa. Innymi słowy – im więcej Żydów i ich interesów w Polsce, tym większe bezpieczeństwo kraju. Rozumowanie egzotyczne, bo Żydzi układają się bezpośrednio z naszymi oponentami, mają w Moskwie i Berlinie silne avoiry oraz wyrobiony i skuteczny nawyk układania się wyłącznie z silniejszymi. Tego rodzaju infantylne postawy obecne są i dzisiaj w środowiskach prawicy laickiej – Polska powinna stać u boku jakiegoś państwa, niezależnie od tego, czy jej się to opłaca, czy nie.
Gdy dziś słyszy się prezydenta RP, który mówi, że stosunki z Ukrainą są bezalternatywne, niezależnie od tego, czy Polsce się to opłaca, a członek gabinetu politycznego ministra spraw zagranicznych w odpowiedzi na zarzut, że Ukraina nigdy nie zwróci nam kredytu, mówi: „Powstrzymywanie Rosji musi kosztować. Odda, nie odda – warto zainwestować” – to trzeba poważnie rozważyć, czy nie chodzi tu o jakąś chorobę psychiczną. A chodziło o udzielony w grudniu 2015 r. kredyt w wysokości 4 miliardów złotych.
Polacy weszli w II wojnę z powszechnym wyobrażeniem polskich Żydów jako narodu zdrajców polskiej sprawy – Judaszów. Powszechne wśród nich stereotypy – postrzegania Polaków, zwłaszcza katolickiego kleru, jako Hamanów – wrogów narodu żydowskiego i nieznajomość języka polskiego powodowały, że żyli wprawdzie w tym samym kraju, lecz w innym niż reszta mieszkańców Polski świecie. Był to świat odizolowany od świata polskich „gojów” przez setki lat tak szczelnie, że nie wszyscy mieli świadomość tego, że mieszkają w Polsce. Zdecydowana ich większość wybuch II wojny sklasyfikowała tak jak wszystkie toczone na ziemiach Polski wojny, czyli jako tylko i wyłącznie „polską sprawę”.
Prezes warszawskiego Judenratu senator Adam Czerniaków podjął negocjacje i współpracę z niemieckim okupantem, co Polacy odczytali jednoznacznie jako zdradę Polski. Jak wynika z jego zapisków, codziennie w siedzibie SS negocjował z niemieckimi władzami warunki współpracy, po czym natychmiast, z jak największą skrupulatnością wprowadzał je w życie. Gdy przyszła wojna, gdy wiadomo było, że państwo polskie nie ma szans, aby wyjść z niej zwycięsko, niepomny senatorskiej przysięgi, przyjął postawę cudzoziemską. Uznał, że wojna nie jest „żydowską sprawą”, i że szkoda czasu na zachowanie chociażby pozorów lojalności wobec przedstawicieli upadającej Polski. Niemców uznał za władzę legalną. W pierwszych miesiącach, a nawet latach okupacji Żydzi żyli w symbiozie z okupantem. Z zapisków Czerniakowa wynika, że zbudowanie sieci żydowskich gett nie było realizacją niemieckich planów zagłady, lecz realizacją planów żydowskich dotyczących zbudowania w Polsce żydowskich terytorialnych autonomii. Henryk Makower w swym Pamiętniku z getta warszawskiego pisał: „mieliśmy więc właściwie powód do radości, bo nam dali takie duże i ładne getto w śródmieściu”. Innymi słowy – pod niemiecką kuratelą Żydzi wcielali w życie rzuconą w Sejmie 20 lat wcześniej ideę Izaaka Grünbauma o żydowskich autonomicznych prowincjach jako formy żydowskiej państwowości. W tym samym czasie Warszawiacy to ludność zaszczuta niemieckimi łapankami, egzekucjami i wywózkami do obozów koncentracyjnych. Sam Ringelblum pisał: „opowiadają, że chrześcijanie założyli żydowskie opaski, aby chronić się przed aresztowaniem”. W ciągu trzech pierwszych lat wojny, gdy Niemcy byli skoncentrowani na mordowaniu Polaków, zaś polscy Żydzi żyli w miarę bezpiecznie za wzniesionymi przez siebie murami autonomii terytorialnej, Polakom nie towarzyszyło współczucie i pomoc polskich Żydów.
xxx
W ostatnim rozdziale zatytułowanym Oko za oko, ząb za ząb autor zastanawia się jak bronić Polski, jak bronić jej wizerunku i proponuje:
Może publikując rodowody prawdziwych beneficjentów zwycięstwa katolickiej i narodowej „Solidarności”? Może przypominając, kto nami rządzi?
Może uświadamiając Polakom, że dla wychowanków Kominternu każda prawdziwa Polska będzie „faszystowska”?
A może rozgłaszać wszem i wobec, że czołowi stalinowcy, którym w Polsce robiło się coraz ciaśniej, przewerbowali się z agentów Kominternu na agentów nowojorskich organizacji żydowskich, z nadzieją na likwidację znienawidzonej polskiej państwowości?
A może dać przyzwolenie na głoszenie tezy, że stworzone po wojnie ubeckie katownie to były „żydowskie katownie”? A może zastosować logikę strony żydowskiej i w miejscu każdej katowni UB wmurować tablice z nazwiskami zbrodniarzy, którzy torturowali i mordowali najwspanialszych polskich patriotów?
Broniąc zatem Polski i jej wizerunku, odpłacajmy pięknym za nadobne, przypominając nieprzerwanie judenraty, żydowskich kapo, żydowskich szmalcowników oraz zbrodnie żydowskiej policji w warszawskim getcie, a także, że Niemcy założyli organizację „Żagiew”, w której służyli Żydzi specjalnie przeszkoleni do wyłapywania swoich ziomków, nie tylko w Warszawie, ale w całym dystrykcie warszawskim, że na tym polu świadczyli Niemcom nieocenione usługi, bo nikt lepiej nie potrafi rozpoznać Żyda wśród Polaków, niż właśnie oni, że w ręce Niemców wydali 50 000 Żydów, 6 000 Polaków, którzy ukrywali Żydów, i ponad 1 500 księży, którzy Żydom pomagali.
Batalię medialną z Żydami wygrać można tylko wtedy, gdy Polska powstanie z kolan. Wystarczy głosić prawdę. Mamy źródła, które ujawnią, co Żydzi ukrywają – haniebny udział w zagładzie własnego narodu, tysiące żydowskich policjantów Hitlera i ich zbrodnie w warszawskim getcie, i to że Mordechaja Anielewicza zdradzili ziomkowie, a pierwsze strzały w getcie oddali Żydzi do Żydów za współpracę z Niemcami, że największymi wspólnikami Niemców w dziele wymordowania Narodu żydowskiego byli sami Żydzi.
Władze RP powinny wspierać publikacje i badania naukowe na temat bierności amerykańskich środowisk żydowskich wobec Zagłady podczas II wojny.
Bronić polski i jej wizerunku można, nękając Izrael za podejście do Palestyńczyków, dwulicową politykę w sprawie imigrantów, i za to że w Izraelu żyją prawdziwi faszyści, rasiści i nacjonaliści.
I czas najwyższy przygotować się solidnie nie tyle do obrony, co do kontrataku i ofensywy. Gdy przypominać będziemy światu dzień po dniu, kto, jak i w jakim celu zaprowadził komunizm w Polsce, sami się zreflektują, że lepiej Polski nie atakować, bo straty mogą dla nich być większe niż korzyści. Co do ofensywy – im więcej będziemy mówić na temat reparacji wojennych od Niemców, tym mniej Niemcy będą mówić o „polskich obozach”.
xxx
Cała książka jest utrzymana w takiej tonacji, jak wybrane powyżej fragmenty. Po jej lekturze pozostaje wrażenie, że Żydzi zdominowali świat. Wszystkie kluczowe dziedziny życia pozostają pod ich kontrolą. Czy można się temu w jakiś sposób przeciwstawić, walczyć z tym? Autor podaje przykłady, co należy robić, tylko nie mówi – jak? Jak można nagłaśniać jakiekolwiek żydowskie zbrodnie, oszustwa, wszczynanie wojen czy rewolucji, jeśli wszelkie środki masowego przekazu są przez nich kontrolowane? Jak powiadomić świat o tym, co wyprawiają w Polsce, skoro MSZ jest w ich rękach i kontrolują oni wszelkie organizacje polonijne? Jak zmienić rządy na drodze demokratycznej, skoro wszystkie partie, od skrajnie prawicowych poprzez centrum do skrajnie lewicowych, są ich dziełem i są przez nich kontrolowane? Jak wmurować tablice pamiątkowe w miejscach katowni UB, skoro pozwolenie na to będzie zależało od Żydów ulokowanych we wszelkich urzędach?
Pisze Baliński, że Pierwszym warunkiem podjęcia zadania samodzielnego zdefiniowania interesu narodowego jest suwerenność intelektualna, i to ona nakazuje, aby nie podejmować działań służących innym. Podejście charakterystyczne dla cywilizacji, którą Feliks Koneczny nazwał łacińską, postuluje, by wszelka strategia polityczna (i społeczna) oparta była o dokładne rozpoznanie rzeczywistości i w oparciu o to rozpoznanie, formułowane były cele działań, ale nie próbuje sam zdefiniować, na czym polega ten interes i czym on jest.
Z pojęciem interesu narodowego łączy się pojęcie narodu. „Naród, historycznie wytworzona, trwała wspólnota ludzi ukształtowana na gruncie wspólnych losów dziejowych, kultury, języka, terytorium i życia ekonomicznego, przejawiająca się w świadomości narodowej jej członków.” – Wielka Encyklopedia Powszechna PWN (1962-1970). Jeśli więc trzymać się tej definicji, to interes narodowy polega na ochronie tej wspólnoty, jej kultury, języka i życia ekonomicznego. To dało by się zastosować do Polski piastowskiej. Natomiast w przypadku I RP, II RP, PRL-u i III RP ta definicja narodu i interesu narodowego nie mogła być zastosowana ze względu na wielonarodowy charakter tych państw. Dlatego Żydzi wszędzie dążą do tworzenia państw wielonarodowych, bo w nich dokładne określenie interesu narodowego nie jest możliwe, a oni w takich społecznościach czują się jak w ryba w wodzie.
To dokładne rozpoznanie rzeczywistości, o którym wspomina Koneczny, stało się udziałem obecnie rządzących i stąd trudność w zdefiniowaniu tego interesu narodowego, bo trzeba by powiedzieć – którego narodu? Kaczyński ma z tym najwyraźniej problem, bo przecież I RP to był Paradis Judaeorum (raj dla Żydów), nie tylko ze względu na przywileje, ale i ze względu na największe ich skupisko w Europie. A jednak zdecydowali się na likwidację tego państwa. Łatwo się likwiduje państwa nijakie, czyli wielonarodowe, takie jak I RP, bo nikt się z nimi nie identyfikuje, nie czuje wspólnoty i nikt nie protestuje, gdy się je kasuje. Czy m.in. nie po to ściągnięto do Polski miliony Ukraińców i kolorowych?
Żydzi dokonali rozbioru I RP rękami zaborców. Ta Rzeczpospolita zawadzała. Gdyby jej nie rozebrano, to był by pewien problem. Napoleon podbił całą Europę kontynentalną i w państwach podbitych wprowadzał ustrój republikański. Gdyby nie rozbiory Rzeczypospolitej, to Napoleon musiałby ją podbić, a właściwie zająć, bo tam nie było czego podbijać. W takim jednak wypadku trudno było by skłonić ludność tego państwa do udziału w wyprawie na Moskwę. A tak, atakując Rosję pod pozorem obalenia monarchii, zyskał wiernego sojusznika, bo dał mu państwo, ale jednocześnie skonfliktował go na trwałe z Rosją. Podobnie było również w przypadku IV-tego rozbioru Rzeczypospolitej 17 września 1939 roku. II RP stała na drodze do bezpośredniej konfrontacji nazizmu z komunizmem. Hitler podbił prawie całą kontynentalną Europę i w tym wypadku ustrój komunistyczny Związku Radzieckiego był pretekstem do ataku na to państwo. A przecież II RP to też Paradis Judaeorum.
Obecnie wydaje się, że Żydzi postanowili odbudować dawną Rzeczpospolitą. Światowe centrum przenoszą do Chin, co siłą rzeczy marginalizuje, przynajmniej po części, Amerykę, Europę Zachodnią i Rosję. Jeśli ten dziwaczny twór zostanie odtworzony, to nastąpi osłabienie unii europejskiej, ale być może wzmocnienie Niemiec, jeśli odzyskają utracone na rzecz Polski ziemie. Trudno jednak odgadnąć, jaki scenariusz napisali ci niewątpliwie wybitni scenarzyści.
Skoro więc Baliński dokładnie opisuje działania Żydów i ich dominację w niemal każdej dziedzinie życia i proponuje pewne działania, ale nie mówi, jak to zrobić, jak np. przełamać monopol informacyjny Żydów, to rodzi się podejrzenie, że jest to zwykła podpucha. Próba skierowania energii ludzi na jałowe działania może tylko prowadzić do frustracji i zniechęcenia lub też do jakichś gwałtownych, niekontrolowanych wybuchów niezadowolenia. Nie tędy droga. Kim zatem jest Krzysztof Baliński, angażujący się po prawej stronie polskiej sceny politycznej? Sam pisze, że MSZ zdominowali Żydzi. Wypada więc zadać sobie pytanie: jakim cudem on tam trafił?
To dokładne rozpoznanie rzeczywistości w naszym wypadu polega przede wszystkim na poznaniu czy uświadomieniu sobie, czym jest w istocie judaizm? Jego istotą jest rozproszenie i asymilacja. Oznacza to, że Żydzi są wszędzie i wszędzie wnikają w tkankę narodów, wśród których mieszkają, asymilują się, czyli upodobniają się do rdzennych mieszkańców danego terenu. W ten sposób stają się dla nich nierozpoznawalni, a oni się rozpoznają między sobą i dzięki temu mogą tworzyć związki nieformalne i wykorzystywać wszelkie instytucje i organizacje danego państwa dla własnej korzyści.
Jak to działa w praktyce? Bolesław Prus w powieści Emancypantki wkłada w usta jednej z głównych jej postaci takie słowa:
„Niech pani wyobrazi sobie, że mój pryncypał, dzięki stosunkom z zagranicą, no i telegramom, na kilkanaście albo i na kilkadziesiąt godzin wcześniej niźli reszta śmiertelników wie o spadaniu lub wnoszeniu się rozmaitych wartości pieniężnych. To pozwala mu kupować z zyskiem jedne papiery i sprzedawać z zyskiem, a przynajmniej bez straty, inne rozmaitym biedakom czy naiwnym, którzy nie otrzymują depesz z zagranicy.
Niech pani doda, że w specjalnej kancelarii mego pryncypała roją się jak muchy w jatce: lichwiarze, kupcy zbożowi, leśni, okowiciani, cukrowi i mnóstwo niewyraźnych figur, między którymi nie brak nawet pana Zgierskiego. Wszyscy ci ludzie działający niby to samoistnie i na własny rachunek są tylko agentami naszego banku. Tam dostają instrukcje, według których kupują i sprzedają zboże, wełnę, domy, place, sumy spadkowe – wszystko, co pani chce. Nie zdziwiłbym się, gdyby w naszym biurze sprzedawano nawet kobiety do tureckich haremów albo niewolników południowo-amerykańskim plantatorom.”
Co w takiej sytuacji można zrobić? O tym częściowo w zakładce „Dlaczego blog”. A poza tym, to wypada uczyć się od Żydów, pomagać sobie wzajemnie, szczególnie rodzinie, przyjaciołom i sprawdzonym znajomym. To jest jakby początek budowania pewnej wspólnoty, czyli tworzenie czegoś od podstaw, od dołu, czyli na obszarze, do którego nie docierają wpływy żydowskie. Wszelkie próby działania od góry spalą na panewce, bo tam wszędzie rządzą Żydzi. A do tego namawiają nas oni i nazywają taką postawę patriotyzmem. W państwie wielonarodowym nie ma miejsca na patriotyzm, bo nie ma w nim wspólnego interesu, a przynajmniej tak jest w przypadku III RP i dlatego wmawia się nam, że naszym interesem jest obrona przed Rosją, czyli pomaganie Ukrainie. To jest jednak interes żydowski, a nie – polski. "
