Żydzi - cytaty 4

Żydzi - cytaty 4

Za https://pl.scribd.com/document/46604976/Marek-Jan-Chodakiewicz-Po-Zag%C5%82adzie-Stosunki-polsko-%C5%BCydowskie-1944-1947

"W społeczności żydowskiej istniała też oddolna opozycja wobec udziału Żydów we władzach komunistycznych, szczególnie w aparacie bezpieczeństwa. Ortodoksyjny Żyd Zygmunt (Srul) Warszawer z Łaskarzewa stwierdzał: „Po wojnie źle tym kierowano. Tylu Żydów zapisało się do milicji i do UB. Ja bym na nich krzyknął: ludzie, czemu to robicie? Do czego wam to potrzebne? Chcecie bić i zabijać ludzi? To jedźcie do Izraela. Chcesz być jakimś pułkownikiem albo kimś w rządzie? To rób to w swoim kraju, ale nie tu. Została nas garstka, a wy się pchacie”.

Po przeanalizowaniu kadr UB na poziomie lokalnym (Katowice), John Sack absolutnie nie zgadza się ze stwierdzeniem, iż funkcjonariusze żydowscy stracili swoją świadomość narodowo - religijną. Sack polemizował zwłaszcza z poglądem wyrażonym przez jednego z profesorów z University of California, że ludzie ci mieli być „bardziej komunistami niż Żydami”, „komunistami z rodzin żydowskich”, „komunistami o żydowskich korzeniach” czy „komunistami pochodzenia żydowskiego”. „Znam tych ludzi od siedmiu lat i nigdy bym nie pomyślał, że przeczytam coś takiego. Zebrałem relacje od 27 Żydów, którzy pracowali w Urzędzie [Bezpieczeństwa] i jeden, tylko jeden, uznawał się w 1945 r. za komunistę. Zarówno on, jak i pozostali chodzili do szkół żydowskich, studiowali Torę, przeszli bar micwę, niektórzy mieli pejsy. W obozach niemieckich przygotowywali macę na Paschę, ryzykując życie, a w 1945 r. zapalali świece w szabas, urządzali wieczerze sederowe w święto Paschy, dęli w szofary w Rosz ha-Szana, stali pod chupą podczas ślubu, świętowali w Jom Kippur. Według jakich definicji nie byli Żydami? Nie według Talmudu i zdecydowanie nie według rządu Izraela czy hitlerowskich Niemiec. Gdyby zginęli w czasie Holocaustu, najpewniej zaliczono by ich do pozostałych sześciu milionów”
Mówiąc o tych „komunistach” żydowskiego pochodzenia Bernard  Weinryb zauważa, że „w okresie powojennym obchodzenie takich świąt jak [żydowski] Nowy Rok i Pascha stało się pewnego rodzaju sprawą publiczną, kiedy tysiące Żydów w tym również funkcjonariusze milicji i sił zbrojnych uczestniczyli w obrzędach w synagogach i w publicznych wieczerzach sederowych”
Jak pisała wroga komunizmowi Polka pochodzenia żydowskiego, „nie mogłam nie dostrzegać Żydów na eksponowanych pozycjach - w wojsku, w administracji, we władzach bezpieczeństwa. Ci sami, którzy dopiero niedawno opowiadali o mrozach i głodach, o łagrach i wszach, o nędzy, przekupstwie i oblodzonych eszelonach, szli teraz ochoczo w służbę ustroju wzorującego się na ideologii i praktyce kraju ich wygnania. Sporo też spostrzegłam nadgorliwości. Nie mogłam tego nie widzieć, w równym stopniu jak nie mogłam zrozumieć”
Jeden z nadgorliwców tłumaczy: „Pracowałem wtedy jako dziennikarz dla rzekomo apolitycznej gazety «Słowo Polskie», wydawanej we Wrocławiu. Odpowiadając za jej różne wydania lokalne, zostałem awansowany na stanowisko zastępcy redaktora naczelnego. Tak szybko awansować pozwoliły mi nie tyle moje zdolności, co fakt, iż byłem więźniem obozu koncentracyjnego i Żydem. Władze komunistyczne pomagały ludziom takim jak ja wychodzić na prowadzenie, gdyż nie ufały polskiej inteligencji katolickiej. Będąc najmłodszym z trzech zastępców redaktora naczelnego zatrudnionych w «Słowie Polskim», jednym z dwóch wysokonakładowych dzienników wrocławskich, osiągnąłem szczyt kariery zawodowej w wieku 23 lat. Najwyższe stanowiska były oczywiście zarezerwowane wyłącznie dla członków partii”."