Jan Sadkiewicz: Obecne szalenstwa partii wojny

 Jan Sadkiewicz: Obecne szalenstwa partii wojny
 Jednym z najdziwniejszych obrotów wydarzeń w dramacie ukraińskim jest postawa Europy. Wciąganie Ukrainy do NATO było projektem amerykańskim, służącym takim czy innym interesom Waszyngtonu.
Aplauz Polski i państw bałtyckich nie miał większego znaczenia, bo wyważanie polityki odbywało się między silnymi, a decydujące o polityce Europy Paryż i Berlin były wobec tego od początku sceptyczne, o ile nie wprost przeciwne, rozumiejąc – jak sądzę – że prowadzi to do konfrontacji z Rosją, na której Europa nie ma nic do zyskania i która stanowi dla Europy wielkie ryzyko. Rozbieżność interesów między Stanami Zjednoczonymi a Europą była tu tak duża, że można się było wręcz spodziewać na tym tle rozłamu w NATO. Niemcy i Francuzi albo jednak nie mieli dość siły i determinacji, żeby przeciwstawić się USA, albo – co mi się wydaje bardziej prawdopodobnym wytłumaczeniem – tak panicznie boją się odejścia Amerykanów z Europy, że gotowi byli zaakceptować każdą politykę Waszyngtonu, byle tylko przedłużyć nadzieje na utrzymanie amerykańskiego parasola –  chroniącego nie przed jakimiś zagrożeniami zewnętrznymi (tu jest wręcz przeciwnie, Amerykanie nie bronią, tylko wciągają Europejczyków w swoje konflikty), ale przed powrotem Europy, do stanu anarchii, w którym pojawi się na nowo niebezpieczeństwo wojen między państwami europejskimi między sobą. Jeszcze po wybuchu wojny w 2022 Niemcy i Francuzi liczyli na to, że może uda się konflikt szybko zakończyć (vide telefony Macrona do Putina itp.). Dopiero pod ogromną presją amerykańską realizowaną m.in. za pomocą mediów i ogłuszającej propagandy odwołującej się rzecz jasna do wartości, zaangażowali się w konfrontację z Rosją, przełknęli wysadzenie NordStreamu itd.
I oto teraz kiedy zanosi się na to, że USA porzucają te wartości i wycofują się ze swojej polityki wobec Ukrainy, polityki, której Europa była od początku i nie bez powodu przeciwna, Europa chce ją kontynuować, nie mając do tego odpowiednich sił.
Myśl, że Europa sama, bez Stanów Zjednoczonych, może doprowadzić do pomyślniejszego zakończenia konfliktu na polu bitwy, jest księżycowa, podobnie jak pomysły wysłania na Ukrainę europejskich wojsk stabilizacyjnych. Żeby stabilizować, trzeba dysponować odpowiednią siłą, a takiej w Europie nie ma i nie będzie. Wytłumaczenia mogą być więc dwa, wzajemnie się niewykluczające:
1) Silne państwa (czyli nie PL) postulujące „przejęcie pałeczki” pomocy Ukrainie od USA chcą pod tą przykrywką zrealizować jakieś inne swoje cele;
2) USA wycofują się z Europy ale zostawiają nam wychowane w okresie swojej hegemonii pokolenie polityków, którzy nie rozumieją znaczenia siły w polityce, nie mają poczucia odpowiedzialności za kraje na których czele stoją i wydaje im się że polityka to tylko teatr, w którym można mówić co się chce i to nigdy nie będzie miało konsekwencji.