Nieplacenie podatkow panstwu pasozytniczemu jest wlasciwe

 Nieplacenie podatkow panstwu pasozytniczemu jest wlasciwe

 Wojennym celem II Rzeszy było ustanowienie pozornie niepodegłych państw w Europie Środkowo - Wschodniej w rzeczywistości pozostających pod kontrolą Niemiec. Państwa te miały stanowić gospodarcze peryferia Niemiec dostarczając surowce i siłe roboczą a nabywając wyroby niemieckiego przemysłu.
W 1916 roku Niemcy powołały pierwsze instytucje przyszłego państwa polskiego. Ojcem niepodległego państwa stał się jednak genialny Ignacy Paderewski mający wielki wpływ na Prezydenta USA. Potrafił też  w polityce zrobić użytek z posiadanych pieniędzy. W sytuacji gdy niemiecki projekt państwa polskiego był zagrożony przechwyceniem przez polityków umocowanych u aliantów Niemcy wysłali do Polski swojego agenciaka Józefa Piłsudskiego tworząc wokół niego swoją agentura i siłą swoich firm fałszywą otoczkę propagandową. Szkodnik, agent Piłsudski przez aliantów był lekceważony.
Republika Weimarska uważała Polskę za państwo sezonowe i twór zagrażający pokojowi.
Funkcjonujące w Polsce zagraniczne firmy mało inwestowały, unikały opodatkowania a w czasie Wielkiego Kryzysu nie - rząd  był faktycznie agentem zachodniego kapitału wyrządzając Polakom apokaliptyczne szkody.   
Pasożytnicza szlachta odrodziła się w pasożytniczej "Polsce" na państwowych synekurach doprowadzając do największej w dziejach Polaków katastrofy.
Pasożytnicze państwo było niezwykle opresyjne i represyjne w stosunku do mieszkańców o czym świadczy szalona ilość więźniów.  

Peryferyjny kapitalizm Zależny, dostępny w Google Books:
 "Kryzys w Polsce miał szczególnie ciezki i długotrwały przebieg. Konsumpcja z poziomu 380 zł na osobe w 1928 roku spadła do 130 zł w roku 1934. Masowe bezrobocie w miastach zmuszało pozostajacych bez srodków do zycia do kradziezy i powszechnej prostytucji.
Ludzie zyli w czarnych od brudu, zagrzybionych i zagruzliczonych norach, do których nie zagladało swiatło słoneczne.
W 1913 roku w wiezieniach na terenach zaborów trzymano około 17 tys. wiezniów. Polska juz w 1928 roku miała 29.8 tysiaca wiezniów, w roku 1932 – 39.99; w 1936 – 55.34; w 1937 – 88.1; a w 1939 roku miała juz az 70.5 tys. wiezniów.
Na wsi przeludnienie agrarne szacowane było na od 5 do 8 mln osób. Rzad wobec kryzysu pozostawał bierny. Dopiero po dnie kryzysu, w 1932 roku, rzad przedstawił plan połowicznej i płytkiej interwencji oraz walki z kryzysem. Na przełomie lat 1934–1935 rzad podjał bezposrednia działalnosc inwestycyjna, co pozwoliło na pewne ozywienie przemysłu i powiekszenie rynku wewnetrznego i zatrudnienia. Pokrzywdzona głebokim spadkiem cen produktów i rozwierajacymi sie podwójnymi nozycami cen polska wies wraca w czasie kryzysu do zarzuconych juz dawno metod gospodarowania. W XX wieku wies cofa sie do epoki Merowingów. Głebokosc kryzysu na polskiej wsi jest unikalna w skali swiatowej. Dochody z 1 ha gospodarstwa rolnego spadły z 215 zł w latach 1927/1928 do 8 zł w latach 1931/1932 i 18 zł w latach 1935/1936. Po kryzysie popyt na rolnicze maszyny i urzadzenia wyniósł 8% tego, co przed kryzysem."

Historia arystokratycznej dynastii Hohenlohe to także ilustracja procesu transformacji kapitału obszarników w kapitał przemysłowy. Po wojnie i powstaniach część zakładów spółki Hohenlohe pozostał w Niemczech a część na Śląsku. Spółka Hohenlohe zatrudniała w Polsce ponad 12 tysięcy pracowników i rozbudowywała swoje zakłady. O ile Hohenlohe płacił swoim polskim pracownikom to pasożytnicze państewko sezonowe było tylko dla Polaków obciążeniem i kulą u nogi.  

12 sierpnia 1924 roku zastępcy prokuratorii w Katowicach, Wydziału Skarbowego Województwa Śląskiego i Ministerstwa Skarbu z silną eskortą policyjną wkroczyli do budynku administracyjnego Zakładów Hohenlohe-Werke, Spółka Akcyjna z siedzibą w Wełnowcu. Obecnie w tym budynku znajduje się siedziba Sądu Apelacyjnego w Katowicach. W czasie zajazdu - rewizji ( i wyniesienia dokumentacji) trwającego ponad 2 tygodnie zdezorganizowano firmę. Odcięto telefony, zamknięto wszystkie wyjścia, zaplombowano conajmniej 19 pomieszczeń. Na 6 tygodni aresztowano kilku ważnych urzędników spółki ale dyrektor generalnego Artur Jacob wyjechał  w przeddzień akcji do Niemiec. Zdaniem urzędników  firma nie zapłaciła  podatku majątkowego 15 mln zł a kary oraz podatek dochodowy miały wynieść 18 mln zł.
Niemcy spokojnie odparli agresje aktywując także zagranicznych udziałowców. Przedstawiciel grupy francuskich akcjonariuszy Jules Simon w liście do premiera posunął się do gróźb:
"Posunięcia władz polskich mogą sie okazać w następstwach bardzo niemiłe dla sojuszu polsko-francuskiego, a z tego skorzystają niewątpliwie wrogowie Polski"
Bardzo skuteczny okazał się członek rady nadzorczej Kurt von Kleefeld, bliski współpracownik ministra spraw zagranicznych Gustava Stresemanna a dodatkowo  jego szwagier. Żona ministra, Käte Stresemann była siostrą Kleefelda. Naciśnięto posła Polski w Berlinie Kazimierza Olszowskiego, który w ściśle tajnych pismach alarmował ministra Skrzyńskiego o poważnych konsekwencjach ataku na spółkę. Kleefeld przyznał, że "pewne nadużycia podatkowe miały miejsce" ale żądał, by zobowiązania podatkowe nie przekroczyły 500.000 zł, zamiast 18 mln zł.
Część wyliczonych podatków zmniejszono a część umorzono. Ile spółka Hohenlohe zapłaciła nie wiadomo ale prawdopodobnie niewiele.
Właściciel Hohenlohe nie mieli żadnego interesu w płaceniu wrogiemu państwu sezonowemu. Agresja na Hohenlohe była jedna z przyczyn pogorszenia stosunku Niemiec do Polski.
Produkcja przemysłowego Śląska był zbędna prymitywnej polskiej gospodarce i co i tylko się dało eksportowano.  "Fault Tolerant":
"W 1925 roku  wygasła klauzula najwyższego uprzywilejowania handlowego zawarta w traktacie wersalskim wobec państw Ententy a w tym Polski. Niemcy odbierały circa połowę polskiego eksportu i aż 80% produkcji węgla.
Stosunki Polski i Niemiec były złe. Niemcy w 1925 roku nałożyły na polskie towary cła, wstrzymały zakup węgla i wprowadziły embargo na wiele naszych towarów. Wojna celna z Niemcami dała katastrofalny skutek. Produkcja spadła o 20%, podskoczyła inflacja i bezrobocie oraz deficyt budżetowy. Rozpoczęły się strajki i protesty. Efektem był zamach majowy 1926 roku i ogólna degrengolada gospodarcza i polityczna.
N.B Przez cały okres międzywojenny polski eksport był strukturalnie prymitywny i prawdopodobnie najgorszy w tej mierze w Europie. W 1938 roku węgiel, drewno i produkty rolne stanowiły 76% polskiego eksportu. Eksport per capita był prawie czterokrotnie mniejszy niż w Czechosłowacji. Wielki Kryzys spowodował spadek cen surowców i wzrost cen towarów przetworzonych co pogrążało Polskę. Zresztą spadek cen surowców występuje na rynku światowym podczas każdej dekoniunktury. Eksport węgla z Polski był totalnym nonsensem od dawna. W tym kontekście  budowa portu w Gdyni w 85% eksportującego węgiel i kolejowej  linii węglowej jest nie sukcesem a marnotrawstwem. Tuż przed wojną dostawy szynki konserwowej do USA stanowiły połowę naszego eksportu tamże. Do Wielkiej Brytanii eksportowaliśmy według wartości bekon, jajka, masło i drewno."