Wojny Izraela

Wojny Izraela
 Nazwa Izrael pochodzi ze Starego Testamentu  (Księga Rodzaju 32,29) i oznacza: „ten, który walczy z Bogiem"

Ziemia Izraela jest święta dla Żydów od czasów biblijnych. Według Tory Ziemia Izraela została obiecana Żydom przez Boga jako ich ojczyzna. Około XI wieku p.n.e. pierwszy z wielu izraelskich królów rozpoczął panowanie nad Ziemią Izraela. Królestwo Izraela i następne państwa żydowskie istniały przez lat tysiąc.

Obszar dawnego królestwa izraelskiego przed podbojem przez muzułmanów w VII wieku przechodził pod panowanie Asyrii, Babilonii, Persji, Grecji, Rzymu i Bizancjum. Po klęsce powstania Bar-Kochby przeciwko Rzymowi w 135 roku cesarz Hadrian zburzył Jerozolimę a na jej miejscu założył rzymską kolonię Aelia Capitolina. Pod groźbą kary śmierci zabronił pozostałym przy życiu Żydom zbliżania się do tego miejsca. Skutkiem tego było wygnanie większości Żydów z Ziemi Izraela i zycie w diasporze.  Masakry Żydów były kontynuowane przez bizantyńskiego cesarza Herakliusza, który w latach 628–629 nakazał mordować wszystkich złapanych Żydów i zabronił im wstępu do Jerozolimy.
 Ziemia Izraela została około 636 roku podbita przez muzułmanów. Przechodziła kolejno pod panowanie Ummajjadów, Abbasydów, Tulunidów, Ichszydydów, Fatymidów, Seldżuków, krzyżowców, Ajjubidów i mameluków. Po bitwie pod Mardż Dabik w 1516 roku tereny współczesnego Izraela stały się częścią Imperium Osmańskiego, które rządziło regionem do XX wieku.

Nacjonalizm to idea według której każda wspólnota etniczna powinna się politycznie zorganizować w państwo dbające o interes tej wspólnoty. Popularyzująca się słuszna idea ( nie mylić z szowinizmem ) w połowie XIX  stulecia odniosła triumf.
Syjoniści postulowali  utworzenie państwa żydowskiego. Twierdzili że Żydzi są takim samym narodem, jak każdy inny i wobec tego powinni mieć własne państwo ale od 135 roku czyli od czasów starożytnych Zydzi już nie mieli siedziby swojego państwa i żyli w diasporze czyli w rozproszeniu po świecie.
Syjonizm, datowany jest od 1884, kiedy w Katowicach odbył się zjazd stowarzyszeń Miłośników Syjonu (Chowewej Syjon) z całej Europy. Na tymże zjeździe  zapadły decyzje o powrocie Żydów do Palestyny i o finansowym wspieraniu emigrantów.
Paryski korespondent wiedeńskiej gazety „Neue Freie Presse” Teodor Herzl ( na zdjęciu z 1901 roku ), wydał broszurę  „Der Judenstaat” czyli państwo żydowskie gdzie ogłosi pryncypia żydowskiego nacjonalizmu identyczne dla każdego nacjonalizmu. 

Pierwsza duża fala nowoczesnej imigracji czyli pierwsza alija, zaczęła się w 1881 roku, gdy Żydzi zaczęli uciekać przed pogromami w Rosji inspirowanymi przez Ochranę. Druga alija (1904–1913) zaczęła się po pogromie w Kiszyniowie. Około 40 000 Żydów osiedliło się wówczas w Palestynie. W obu tych falach imigracji wzięli udział w większości Żydzi ortodoksyjni.

W I wojnie światowej Wielka Brytania, walczyła z władającym terenami współczesnego Izraela Imperium Osmańskim. Wojna ta była ponad siły ekonomiczne Brytyjczyków.
Gdy rząd brytyjski podjął starania o kolejne ogromne pożyczki, w 1917 roku minister spraw zagranicznych Alfred Balfour złożył Rotschildowi obietnicę, że po zwycięskiej wojnie rząd brytyjski będzie z determinacją sprzyjał utworzeniu żydowskiej siedziby narodowej w Palestynie. Była to poważna umowa Wysokich Stron. Brytania uzyskała pożyczki. Oficjalna tzw. Deklarację Balfoura, zakładała utworzenie w Palestynie „żydowskiej siedziby narodowej”. Stwierdzała, "że rząd Jego Królewskiej Mości przychylnie zapatruje się na ustanowienie w Palestynie domu dla narodu żydowskiego".
Po zakończeniu I Wojny Liga Narodów zgodziła się na stworzenie Mandatu Palestyny pod brytyjskim protektoratem, celem spełnienia wspomnianej obietnicy.
Pięć żydowskich batalionów wchodzących w skład Legionu Żydowskiego wzięło udział w zajęciu Palestyny przez wojska brytyjskie. Na Arabski opór wobec brytyjskiego planu w zamieszkach 1921 roku, Żydzi odpowiedzieli utworzeniem organizacji militarnych Hagana, Irgun i Lechi.
Przybyli żydowscy osadnicy pracowali w pardesach urządzonych przez Rotschilda, a gospodarstwa te zakładane były na ziemiach wykupywanych albo przejmowanych siłą, podstępem i oszustwem od Palestyńczyków. Doprowadziło to do walk między ludnością palestyńską, a żydowskimi osadnikami. W walkach brały udział podziemne terrorystyczne organizacje bojowe Hagana i Irgun.
Osłabiona wojną Brytania nie potrafiła  pogodzić społeczności arabskiej i żydowskiej. Przekazała po II Wojnie sprawę Palestyny Organizacji Narodów Zjednoczonych. 
W 1947 ONZ postanowiła podzielić Palestynę na dwa państwa: żydowskie i arabskie. 14 maja 1948 w oparciu o decyzją ONZ państwo Izrael słusznie proklamowało swoją niepodległość. Okoliczne państwa arabskie odmówiły akceptacji i rozpoczęły wojnę, włączając się w trwające od ogłoszenia decyzji ONZ walki. Dopiero co powstałe państwo obroniło swoją niepodległość ale niestety trimufalistycznie, bandycko  poszerzyło granice państwa żydowskiego poza zasięg przewidziany przez plan ONZ. Od tamtych wydarzeń do dziś Izrael nieustannie tkwi w konflikcie z wieloma ościennymi państwami arabskimi.

 Deklaracja niepodległości Izraela stanowi między innymi: „...Państwo Izrael otwarte będzie dla żydowskiej imigracji z Diaspory i będzie wspierać rozwój kraju dla pożytku wszystkich jego mieszkańców. Zbudowane będzie na podstawach wolności, sprawiedliwości i pokoju – tak jak je widzieli prorocy Izraela. Państwo żydowskie zapewni wszystkim swoim mieszkańcom równość społeczną i polityczne prawa niezależnie od wyznania, rasy i płci. Gwarantować będzie wolność wyznania, sumienia, słowa, edukacji i kultury. Chronić będzie miejsca święte wszystkich religii ... Wyciągamy przyjazną dłoń do wszystkich sąsiadujących z nami państw i ich narodów, oferując pokój i zgodne sąsiedztwo. Zwracamy się z wezwaniem do ustanowienia więzów współpracy z niezależnym narodem żydowskim zamieszkałym na swojej ziemi. Państwo Izrael gotowe jest wziąć udział we wspólnym wysiłku rozwoju całego Bliskiego Wschodu...”