Rozdział I
Zarzuty przeciwko organom b. Informacji WP
Kierownictwo Informacji Wojska Polskiego ponosi odpowiedzialność za następujące czyny i zaniedbania:
1. masowe zakładanie "teczek rozpracowań" bez żadnej merytorycznej potrzeby przeciwko całym grupom uczciwych obywateli i poddaniu ich trwałej obserwacji, ze szkodą dla ścigania rzeczywistych przestępców,
2. wprowadzenie systemu niedopuszczalnego nacisku na agenturę, niedostateczna kontrola nad nią oraz świadome inspirowanie i tolerowanie prowokacji,
3. stosowanie w pracy operacyjnej metod prowokacji i fabrykowanie pojedynczych zarzutów oraz całych spraw,
4. sztuczne tworzenie koncepcji rzekomo działających wrogich organizacji i równie świadome wprowadzanie w błąd partii i rządu,
5. sugerowanie oficerom Informacji rzekomego faktu istnienia wrogości do ustroju w środowiskach reemigrantów z Francji i Jugosławii, dąbrowszczaków, oficerów przedwojennych, żołnierzy pochodzenia żydowskiego itp.,
6. masowe bezpodstawne i bezprawne zatrzymania,
7. masowe przetrzymywanie zatrzymanych w areszcie, poza termin dozwolony ustawą (tygodniami, miesiącami i latami), bez "sankcji" prokuratora,
8. występowanie o "sankcję" prokuratora bez żadnych podstaw merytorycznych,
9. szantaż, groźby i terror w stosunku do rodzin aresztowanych,
10. niepodawanie aresztowanym do wiadomości postanowień o tymczasowym aresztowaniu, w terminie ustawą przewidzianym, lub też nieokazywanie ich w ogóle,
11. wymuszanie fałszywych samooskarżeń i oskarżeń innych osób, wg z góry opracowanych koncepcji, drogą stosowania następujących przestępczych metod w śledztwie:
2. wprowadzenie systemu niedopuszczalnego nacisku na agenturę, niedostateczna kontrola nad nią oraz świadome inspirowanie i tolerowanie prowokacji,
3. stosowanie w pracy operacyjnej metod prowokacji i fabrykowanie pojedynczych zarzutów oraz całych spraw,
4. sztuczne tworzenie koncepcji rzekomo działających wrogich organizacji i równie świadome wprowadzanie w błąd partii i rządu,
5. sugerowanie oficerom Informacji rzekomego faktu istnienia wrogości do ustroju w środowiskach reemigrantów z Francji i Jugosławii, dąbrowszczaków, oficerów przedwojennych, żołnierzy pochodzenia żydowskiego itp.,
6. masowe bezpodstawne i bezprawne zatrzymania,
7. masowe przetrzymywanie zatrzymanych w areszcie, poza termin dozwolony ustawą (tygodniami, miesiącami i latami), bez "sankcji" prokuratora,
8. występowanie o "sankcję" prokuratora bez żadnych podstaw merytorycznych,
9. szantaż, groźby i terror w stosunku do rodzin aresztowanych,
10. niepodawanie aresztowanym do wiadomości postanowień o tymczasowym aresztowaniu, w terminie ustawą przewidzianym, lub też nieokazywanie ich w ogóle,
11. wymuszanie fałszywych samooskarżeń i oskarżeń innych osób, wg z góry opracowanych koncepcji, drogą stosowania następujących przestępczych metod w śledztwie:
- bicia, do wymyślnego torturowania włącznie (mimo że użycie przymusu fizycznego zostało zabronione już 10 X 1946 r. rozkazem szefa GZI nr 170),
- stójki, męczące ćwiczenia, pozbawianie snu, przetrzymywanie w antysanitarnych warunkach, karcery i inne udręki,
- wymyślne szykany w warunkach bytowych (brak spacerów, książek, papierów, listów),
- pozbawianie aresztowanych pomocy lekarskiej w razie nieprzyznawania się lub odwołania zeznań;
- zniewagi i poniewieranie godności ludzkiej aresztowanych i ich rodzin,
- szantażowanie aresztowanych zastosowaniem represji wobec rodzin,
- kilkudniowe nieprzerwane przesłuchania („konwejer”) oraz długotrwałe, nieraz wielomiesięczne przesłuchania przez kilkanaście do 20 godzin na dobę (tzw. intensywne śledztwo) w celu uzyskania od aresztowanego pożądanych dla śledztwa zeznań;
- celowe niedożywianie aresztowanych, jako jeden ze sposobów wymuszania zeznań,
- stójki, męczące ćwiczenia, pozbawianie snu, przetrzymywanie w antysanitarnych warunkach, karcery i inne udręki,
- wymyślne szykany w warunkach bytowych (brak spacerów, książek, papierów, listów),
- pozbawianie aresztowanych pomocy lekarskiej w razie nieprzyznawania się lub odwołania zeznań;
- zniewagi i poniewieranie godności ludzkiej aresztowanych i ich rodzin,
- szantażowanie aresztowanych zastosowaniem represji wobec rodzin,
- kilkudniowe nieprzerwane przesłuchania („konwejer”) oraz długotrwałe, nieraz wielomiesięczne przesłuchania przez kilkanaście do 20 godzin na dobę (tzw. intensywne śledztwo) w celu uzyskania od aresztowanego pożądanych dla śledztwa zeznań;
- celowe niedożywianie aresztowanych, jako jeden ze sposobów wymuszania zeznań,
12. spowodowanie stosowaniem wyżej wym. metod w licznych wypadkach w stosunku do ludzi niewinnych:
- uszkodzeń ciała,
- rozstroju zdrowia, często trwałej choroby psychicznej,
- trwałego kalectwa,
- zamachów samobójczych (udanych lub usiłowanych),
- zabójstw (np. płk Załęski, kpr. Witczak, prawdopodobnie mjr Wierusz-Kowalski),
13. stosowanie przestępczych metod, polegających na zawieraniu z aresztowanymi konkretnych „umów” o składanie fałszywych zeznań i samooskarżeń w zamian za obietnice niskich wyroków, ulg w śledztwie, wyróżnianie takich aresztowanych luksusowymi produktami żywnościowymi, jak np. pomarańcze, wędliny itp.,
14. wszczynanie na nowo udręk fizycznych i psychicznych z chwilą odwołania wymuszonych uprzednio zeznań,
15. przeciąganie śledztwa całymi latami mimo świadomości braku dowodów winy i jawnej bezzasadności dalszego więzienia ludzi niewinnych, przy jednoczesnym oszukiwaniu partii twierdzeniem, że istnieją dowody winy zatrzymanych,
16. nieprotokołowanie zeznań niewygodnych dla śledztwa, lecz tylko zeznań obciążających aresztowanych,
17. stosowanie prowokacji w celi aresztowanego za pośrednictwem „agentów celnych”, którym kierownictwo śledztwa dawało konkretne zadania nakłaniania aresztowanego do ściśle określonych zeznań,
18. preparowanie zawczasu tzw. konfrontacji celem uzyskania wymuszonych podpisów konfrontowanych i czynienia w ten sposób z prawnego aktu konfrontacji czczej formalności, opartej na świadomym fałszu i polegającej z reguły tylko na potwierdzeniu uprzednio uzgodnionych z oficerami śledczymi zeznań, sugerowaniu zeznań konfrontowanym, a także zmuszanie opornych do składania fałszywych zeznań,
19. odmawianie aresztowanemu przy końcowym przesłuchaniu zaznajomienia z zebranymi dowodami i celowe niesprawdzanie wskazanych przez niego dowodów (świadków i dokumentów),
20. wpływanie na aresztowanego w czasie końcowego przesłuchania przez prokuratora (oraz przed tym) w celu niedopuszczenia do odwołania wymuszonych zeznań i ujawnienia stosowania przymusu,
21. maltretowanie aresztowanego przy użyciu wszelkich środków po odwołaniu zeznań wobec prokuratora,
22. nagminne ukrywanie przed prokuratorem i sądem protokołów i innych dowodów przemawiających na korzyść aresztowanego,
23. zatajanie roli prowokatorów - inicjatorów spraw - przez fałszowanie dowodów lub ich usuwanie,
24. sporządzanie aktów oskarżenia mimo świadomości braku dostatecznych dowodów względnie jaskrawych sprzeczności albo przy absolutnie nieuzasadnionej kwalifikacji, a nawet wręcz przy posiadaniu pewności o wymuszeniu zeznań,
25. nieudostępnianie oskarżonemu akt śledztwa przed rozprawą sądową,
26. utrudnianie oskarżonemu porozumiewania się z obrońcą, wskutek czego obrońca miał zaledwie kilka dni (a czasem tylko parę godzin) na zaznajomienie się ze sprawą, nawet gdy groziła kara śmierci,
27. nakłanianie oskarżonego do przyjęcia narzuconych przez kierownictwo śledztwa obrońców,
28. wpływanie na prokuratora i na sąd w celu osądzenia oskarżonego z wyłączeniem obrońcy bez żadnych ku temu podstaw,
29. nieuzasadnione wpływanie w kierunku przeprowadzenia całkowicie tajnej rozprawy,
30. organizowanie procesów w budynku informacji,
31. preparowanie przed rozprawą wystąpień oskarżonych i świadków w sądzie w celu uzyskania zeznań zgodnych z protokołami śledztwa,
32. wpływanie na prokuratora i sąd w kierunku ograniczenia się do pytań wygodnych dla kierowników śledztwa,
33. sztuczne dzielenie współoskarżonych na grupy, mimo oskarżenia o ten sam czyn, w tej samej organizacji, w tym samym czasie i rzekomo w porozumieniu - aby w ten sposób stworzyć „świadków” ze współoskarżonych, a zamiast pomówienia współsprawcy uzyskać pozornie formalne zeznania „świadka” (przy absolutnym braku jakichkolwiek dowodów rzeczowych),
34. gromadzenie na tajnych rozprawach oficerów śledczych z danej sprawy jako „widzów” w celu wpływania na sąd, prokuratora i obronę, a przede wszystkim na oskarżonych i świadków,
35. maltretowanie i bicie oskarżonych i świadków nawet w kilkugodzinnych przerwach rozprawy - w wypadkach złożenia odmiennych zeznań niż w wymuszonych protokołach śledztwa,
36. wpływanie na sąd przed rozprawą i w czasie przerw, w kierunku uzyskania żądanego wyroku,
37. reżyserowanie politycznych rozpraw sądowych do najdrobniejszych szczegółów,
38. fałszywe informowanie sądu o rzekomej chorobie świadka - więźnia, gdy w rzeczywistości chodziło o niedopuszczenie świadka, nieraz nawet wnioskowanego przez same organy śledcze w akcie oskarżenia (np. gdy nie chciał nadal składać fałszywych zeznań),
39. przyczynienie się wyżej opisanymi metodami do wydania przez sąd wyroków skazujących ludzi niewinnych na wieloletnie więzienie, a w kilkudziesięciu wypadkach - na kary śmierci, w których wykonano wyroki na 20 oficerach WP (lista niewinnie skazanych i straconych oficerów - zob. rozdz. III),
40. przetrzymywanie skazanych na karę śmierci całymi latami pod groźbą wykonania egzekucji i wymuszenie dalszych fałszywych zeznań, co bardzo często przybierało postać nowego śledztwa ze wszelkimi udrękami,
41. powodowanie wykonywania odroczonych wyroków śmierci z chwilą spełnienia roli „świadka” względnie w razie odwołania po wyroku wymuszonych zeznań.
- uszkodzeń ciała,
- rozstroju zdrowia, często trwałej choroby psychicznej,
- trwałego kalectwa,
- zamachów samobójczych (udanych lub usiłowanych),
- zabójstw (np. płk Załęski, kpr. Witczak, prawdopodobnie mjr Wierusz-Kowalski),
13. stosowanie przestępczych metod, polegających na zawieraniu z aresztowanymi konkretnych „umów” o składanie fałszywych zeznań i samooskarżeń w zamian za obietnice niskich wyroków, ulg w śledztwie, wyróżnianie takich aresztowanych luksusowymi produktami żywnościowymi, jak np. pomarańcze, wędliny itp.,
14. wszczynanie na nowo udręk fizycznych i psychicznych z chwilą odwołania wymuszonych uprzednio zeznań,
15. przeciąganie śledztwa całymi latami mimo świadomości braku dowodów winy i jawnej bezzasadności dalszego więzienia ludzi niewinnych, przy jednoczesnym oszukiwaniu partii twierdzeniem, że istnieją dowody winy zatrzymanych,
16. nieprotokołowanie zeznań niewygodnych dla śledztwa, lecz tylko zeznań obciążających aresztowanych,
17. stosowanie prowokacji w celi aresztowanego za pośrednictwem „agentów celnych”, którym kierownictwo śledztwa dawało konkretne zadania nakłaniania aresztowanego do ściśle określonych zeznań,
18. preparowanie zawczasu tzw. konfrontacji celem uzyskania wymuszonych podpisów konfrontowanych i czynienia w ten sposób z prawnego aktu konfrontacji czczej formalności, opartej na świadomym fałszu i polegającej z reguły tylko na potwierdzeniu uprzednio uzgodnionych z oficerami śledczymi zeznań, sugerowaniu zeznań konfrontowanym, a także zmuszanie opornych do składania fałszywych zeznań,
19. odmawianie aresztowanemu przy końcowym przesłuchaniu zaznajomienia z zebranymi dowodami i celowe niesprawdzanie wskazanych przez niego dowodów (świadków i dokumentów),
20. wpływanie na aresztowanego w czasie końcowego przesłuchania przez prokuratora (oraz przed tym) w celu niedopuszczenia do odwołania wymuszonych zeznań i ujawnienia stosowania przymusu,
21. maltretowanie aresztowanego przy użyciu wszelkich środków po odwołaniu zeznań wobec prokuratora,
22. nagminne ukrywanie przed prokuratorem i sądem protokołów i innych dowodów przemawiających na korzyść aresztowanego,
23. zatajanie roli prowokatorów - inicjatorów spraw - przez fałszowanie dowodów lub ich usuwanie,
24. sporządzanie aktów oskarżenia mimo świadomości braku dostatecznych dowodów względnie jaskrawych sprzeczności albo przy absolutnie nieuzasadnionej kwalifikacji, a nawet wręcz przy posiadaniu pewności o wymuszeniu zeznań,
25. nieudostępnianie oskarżonemu akt śledztwa przed rozprawą sądową,
26. utrudnianie oskarżonemu porozumiewania się z obrońcą, wskutek czego obrońca miał zaledwie kilka dni (a czasem tylko parę godzin) na zaznajomienie się ze sprawą, nawet gdy groziła kara śmierci,
27. nakłanianie oskarżonego do przyjęcia narzuconych przez kierownictwo śledztwa obrońców,
28. wpływanie na prokuratora i na sąd w celu osądzenia oskarżonego z wyłączeniem obrońcy bez żadnych ku temu podstaw,
29. nieuzasadnione wpływanie w kierunku przeprowadzenia całkowicie tajnej rozprawy,
30. organizowanie procesów w budynku informacji,
31. preparowanie przed rozprawą wystąpień oskarżonych i świadków w sądzie w celu uzyskania zeznań zgodnych z protokołami śledztwa,
32. wpływanie na prokuratora i sąd w kierunku ograniczenia się do pytań wygodnych dla kierowników śledztwa,
33. sztuczne dzielenie współoskarżonych na grupy, mimo oskarżenia o ten sam czyn, w tej samej organizacji, w tym samym czasie i rzekomo w porozumieniu - aby w ten sposób stworzyć „świadków” ze współoskarżonych, a zamiast pomówienia współsprawcy uzyskać pozornie formalne zeznania „świadka” (przy absolutnym braku jakichkolwiek dowodów rzeczowych),
34. gromadzenie na tajnych rozprawach oficerów śledczych z danej sprawy jako „widzów” w celu wpływania na sąd, prokuratora i obronę, a przede wszystkim na oskarżonych i świadków,
35. maltretowanie i bicie oskarżonych i świadków nawet w kilkugodzinnych przerwach rozprawy - w wypadkach złożenia odmiennych zeznań niż w wymuszonych protokołach śledztwa,
36. wpływanie na sąd przed rozprawą i w czasie przerw, w kierunku uzyskania żądanego wyroku,
37. reżyserowanie politycznych rozpraw sądowych do najdrobniejszych szczegółów,
38. fałszywe informowanie sądu o rzekomej chorobie świadka - więźnia, gdy w rzeczywistości chodziło o niedopuszczenie świadka, nieraz nawet wnioskowanego przez same organy śledcze w akcie oskarżenia (np. gdy nie chciał nadal składać fałszywych zeznań),
39. przyczynienie się wyżej opisanymi metodami do wydania przez sąd wyroków skazujących ludzi niewinnych na wieloletnie więzienie, a w kilkudziesięciu wypadkach - na kary śmierci, w których wykonano wyroki na 20 oficerach WP (lista niewinnie skazanych i straconych oficerów - zob. rozdz. III),
40. przetrzymywanie skazanych na karę śmierci całymi latami pod groźbą wykonania egzekucji i wymuszenie dalszych fałszywych zeznań, co bardzo często przybierało postać nowego śledztwa ze wszelkimi udrękami,
41. powodowanie wykonywania odroczonych wyroków śmierci z chwilą spełnienia roli „świadka” względnie w razie odwołania po wyroku wymuszonych zeznań.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz